Święty Mikołaj, może być niepełnosprawny, bo czemu nie? Nikt go nie widział, a obecny wizerunek brodacza w czerwieni został utrwalony, dzięki kampanii reklamowej. I wymyślony – początkowo był to duchowny. Elfy mogą za niego  robić.

Nie, pewnie jest zdrowy, niepełnosprawnego ujawniłaby pogoda. Niestety, jej aspekty są często pomijane w badaniach nad mobilnością, a stanowi mocne wyzwanie i ograniczenie w wykonywaniu niektórych czynności. Ponadto wystawia układy odpornościowe na próbę atakując nas różnymi chorobami. Trudności związane są z barierami fizycznymi, wykluczeniem, martwieniem się o zdrowie i bezpieczeństwo oraz zależność od innych. Nie mam tu na myśli odmrożeń, czy hipotermii, łagodniejsze warunki są też dla niektórych wyzwaniem.

Śnieżna zima jest cudowna! Puchata biel okrywa świat i skrzy się w świetle latarni, a chorzy siedzą w domu, bo albo się zakopiesz, albo wywrócisz. I NIGDZIE nie pójdziesz. Zaspy, nieodśnieżone chodniki – a na wsiach chodników nie ma “(o ten odśnieżyli, ale tamtego nie, o ten odśnieżony – może pójdę inną stroną?”), śnieżne rampy na krawężnikach, ubite i wyślizganie podłoże, ciemność, przepalone latarnie, bądź odbijające światło tak, że zakrzywiają rzeczywistość i zimno – zwiększające sztywność mięśni. 

Wiosna i Jesień dostarczają podobnych trudności. Silny wiatr (ciepły co prawda milszy, jednak też przeszkadza), zacinający deszcz (albo uderza w twarz przeszkadzając w równowadze, albo wymaga trzymania parasolki – i posiadania siły, żeby ją złożyć – tak w niektórych chorobach takiej siły brakuje) i olbrzymie kałuże (na równi z pośniegowym błotem i mokrymi, rozkładającymi się liśćmi).

Lato, chodź w naszym klimacie gdy jest – to leje żarem z nieba, co wymusza częste przystanki, odpoczynek w cieniu i picie litrów wody. Letnia pogoda przeszkadza najmniej, a dodatkowo dostarcza nam cudownej i jakże potrzebnej witaminy D!

Dbajmy o to, aby wszystkie pory roku były nie tylko wesołe, ale i bezpieczne.